Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 9,1-6
Wtedy zwołał Dwunastu, dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób. I wysłał ich, aby głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych. Mówił do nich: «Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, tam pozostańcie i stamtąd będziecie wychodzić. Jeśli was gdzie nie przyjmą, wyjdźcie z tego miasta i strząśnijcie proch z nóg waszych na świadectwo przeciwko nim!» Wyszli więc i chodzili po wsiach, głosząc Ewangelię i uzdrawiając wszędzie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Fragment Ewangelii mówi o posłaniu Dwunastu. Jezus posyła ich, aby pełnili Jego własną misję. I daje im swą własną władzę i własną moc: „dał im moc i władzę nad wszystkimi złymi duchami i władzę leczenia chorób”. Apostołowie mieli pełnić misję samego Jezusa, czyli głosić Królestwo, nowy świat, który Bóg zapoczątkował przez dzieło Jezusa, oraz uzdrawiać chorych na znak wskazujący na jego konkretne urzeczywistnienie. Ta misja wymaga pozbycia się własnego bohaterstwa, aby być w pełni sługami Ewangelii i żyć tym samym misyjnym pragnieniem, które doprowadziło tych pierwszych Dwunastu do chodzenia od domu do domu, od wioski do wioski, od miasta do miasta: nikt nie mógł pozostać bez ogłoszenia mu Ewangelii. Ich jedynym bogactwem była - i musi pozostać nim również dla dzisiejszych uczniów - Ewangelia, którą należy przekazywać w jej czystości, bez dodatków i bez szczególnych środków ostrożności. Uczniowie Jezusa muszą być świadomi, że Ewangelia jest wystarczająca sama w sobie: to zaczyn i światło przemienia. Dlatego Jezus nakazuje Dwunastu: „Nie bierzcie nic na drogę: ani laski, ani torby podróżnej, ani chleba, ani pieniędzy; nie miejcie też po dwie suknie!” Ich bogactwem i siłą jest tylko Ewangelia. Oczywiście może się zdarzyć, że Ewangelia nie zostanie przyjęta. Nie wolno jednak przerywać przepowiadania, które trzeba nieść „od wioski do wioski”: Ewangelia jest darem Boga dla wszystkich narodów. A uczniowie są jej świadkami.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
