Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Dit is het evangelie van de armen, de bevrijding van de gevangenen,
het zicht van de blinden, de vrijheid van de onderdrukten.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Lucas 8,16-18
Niemand steekt een lamp aan om die te verstoppen of onder een bed te zetten, maar je zet hem op een standaard; dan ziet iedereen die binnenkomt het licht. Want er is niets geheim dat niet openbaar wordt, en niets verborgen dat niet bekend wordt en aan het licht komt. Let dus goed op hoe je hoort; want aan degene die heeft, zal gegeven worden, en aan degene die niets heeft, zal zelfs nog ontnomen worden wat hij dacht te hebben.'
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Mensenzoon is gekomen om te dienen,
wie groot wil zijn moet dienaar worden van allen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Jezus zegt: "Niemand steekt een lamp aan om die te verstoppen of onder een bed te zetten, maar je zet hem op een standaard; dan ziet iedereen die binnenkomt het licht". Het evangelie is ons gegeven om het op onze beurt te laten zien aan de mensen in onze steden. Elke gemeenschap en elke gelovige kan daarom worden vergeleken met de lamp waarover Jezus spreekt, die hoog moet worden geplaatst om het licht van het evangelie te laten schijnen. Daarom is de leerling allereerst geroepen om het woord van God in zijn eigen hart op te nemen: "Let dus goed op hoe je hoort", want wie niet luistert, kan niets van God doorgeven, maar enkel zichzelf. Hij zal als uitgedoofd, levenloos licht zijn. Maar wie zijn hart laat verlichten door het woord van God zal vervuld zijn van goddelijke wijsheid en zal in staat zijn om goede vruchten voor zichzelf en voor de anderen voort te brengen. Dat is de betekenis van de woorden van Jezus: "Want aan degene die heeft, zal gegeven worden". Wie het evangelie in zijn hart ontvangt, zal overvloed aan wijsheid ontvangen. Gregorius de Grote zei: "De Schrift groeit met wie haar leest", en verbond aldus de innerlijke groei van de leerling met het aandachtig lezen van de Schrift.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
