Uroczystość świętych archaniołów, Michała, Gabriela i Rafała. Kościół etiopski, jeden z pierwszych kościołów afrykańskich, czci Michała jako swojego obrońcę. Czytaj więcej
Uroczystość świętych archaniołów, Michała, Gabriela i Rafała. Kościół etiopski, jeden z pierwszych kościołów afrykańskich, czci Michała jako swojego obrońcę.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Apokalipsa 12,7-12
I nastąpiła walka na niebie:
Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.
I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,
ale nie przemógł,
i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło.
I został strącony wielki Smok,
Wąż starodawny,
który się zwie diabeł i szatan,
zwodzący całą zamieszkałą ziemię,
został strącony na ziemię,
a z nim strąceni zostali jego aniołowie.
I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: «Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego
i władza Jego Pomazańca,
bo oskarżyciel braci naszych został strącony,
ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym.
A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka
i dzięki słowu swojego świadectwa
i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci.
Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy!
Biada ziemi i biada morzu -
bo zstąpił do was diabeł,
pałając wielkim gniewem,
świadom, że mało ma czasu».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dziś Kościół czci świętych archaniołów Michała, Gabriela i Rafała, a czytanie Księgi Apokalipsy pomaga nam zrozumieć ich znaczenie w Bożym planie miłości. Apokalipsa obrazowym językiem ukazuje walkę ze smokiem, symbolem zła we wszystkich jego formach, „wąż starodawny, który się zwie diabeł i szatan”. Jest to zło podziału, które nadal działa w dzisiejszym świecie, nastawiając ludzi przeciwko sobie. Jest on, jak w Księdze Hioba, „oskarżycielem”, który chce wypróbować wiarę ludzi. Przeciwko temu złu stoją aniołowie, których nazwa wywodzi się od greckiego „angelos”, co oznacza „wysłany”, którzy nieustannie walczą ze złem i zwyciężają je. Przypominają, że w obliczu potęgi zła, które czasami wydaje się bardzo wielkie, istnieje siła dobra wzbudzona miłością Boga, której bronią jest w istocie „krew Baranka” i „słowo świadectwa” wielu uczniów Jezusa, którzy na przestrzeni dziejów stawiali czoła złu, ofiarując swoje życie. Wspominając dziś świętych archaniołów, jesteśmy wezwani do uczestniczenia w tej walce bronią modlitwy i miłości, którą nam przekazują. Każdy z nas może być „aniołem”, który podtrzymuje życie najbiedniejszych i siłę dobra na tym świecie.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
