MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

III Niedziela Adwentu
Święto Naszej Pani z Guadelupy, w Meksyku. Pamięć o Filomenie, staruszce z Zatybrza w Rzymie, zmarłej w domu starców w 1976. Wraz z nią wspominamy wszystkich ludzi starych, szczególnie osamotnionych i żyjących w domach opieki.

Pierwsze czytanie

Sofoniasza 3,14-17

Wyśpiewuj, Córo Syjońska!
Podnieś radosny okrzyk, Izraelu!
Ciesz się i wesel z całego serca,
Córo Jeruzalem!
Oddalił Pan wyroki na ciebie,
usunął twego nieprzyjaciela:
król Izraela, Pan, jest pośród ciebie,
nie będziesz już bała się złego.
Owego dnia powiedzą Jerozolimie:
«Nie bój się, Syjonie!
Niech nie słabną twe ręce!»
Pan, twój Bóg jest pośród ciebie,
Mocarz - On zbawi,
uniesie się weselem nad tobą,
odnowi swą miłość,
wzniesie okrzyk radości,

Psalm responsoryjny

Iz 12, 2-6

Głośmy z weselem: Bóg jest między nami.

Oto Bóg jest moim zbawieniem!
Jemu zaufam i bać się nie będę
Pan jest moją pieśnią i mocą,
i On stał się moim zbawieniem.

Wy zaś z weselem czerpać będziecie wodę
ze zdrojów zbawienia.
Chwalcie Pana, wzywajcie Jego imienia! †
Ukażcie narodom Jego dzieła
przypominajcie, że Jego imię jest chwalebne.

Śpiewajcie Panu, bo czynów wspaniałych dokonał!
I cała ziemia niech o tym się dowie.
Wznoś okrzyki i wołaj radośnie, mieszkanko Syjonu,
bo wielki jest wśród ciebie Święty Izraela.
 
 

Drugie czytanie

List do Filipian 4,4-7

Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała łagodność: Pan jest blisko! O nic się już zbytnio nie troskajcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem! A pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie.

Czytanie Ewangelii

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Łukasza 3,10-18

Pytały go tłumy: «Cóż więc mamy czynić?» On im odpowiadał: «Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni». Przychodzili także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i pytali go: «Nauczycielu, co mamy czynić?» On im odpowiadał: «Nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono». Pytali go też i żołnierze: «A my, co mamy czynić?» On im odpowiadał: «Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie».

Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym». Wiele też innych napomnień dawał ludowi i głosił dobrą nowinę.

 

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Homilia

Ta trzecia niedziela Adwentu zabiera nas nad brzeg Jordanu do Chrzciciela, który głosi „dobrą nowinę”. I my razem z tłumem, który tłoczy się obok proroka, również pytamy Chrzciciela: „Cóż więc mamy czynić?”. To samo pytanie zadał tłum w dniu Pięćdziesiątnicy po wysłuchaniu nauczania Piotra. Tak, musimy dać się poruszyć głoszeniu Słowa Bożego, aby móc zapytać, jaka jest droga przemiany dla nas: „Co powinniśmy czynić?”. Można powiedzieć, że jest to kwestia tego Adwentu. Rozpoznajemy nasze ograniczenia, nasze zamknięcia. Często jesteśmy nasyceni sobą, naszymi nawykami, naszą dumą i myślimy, że zrobiliśmy to, co mogliśmy zrobić. I dlatego nie możemy iść dalej. W rzeczywistości taką zrezygnowaną postawą faktycznie zamykamy drzwi naszego serca.
Odpowiedź Chrzciciela składa się z prostych i konkretnych słów. Do słuchaczy, którzy do niego przyszli, powiedział: „ Kto ma dwie suknie, niech [jedną] da temu, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni”. To także jasna odpowiedź, która każe nam zadać sobie pytanie, jak nakarmić tych, którym brak jedzenia, jak ubrać tych, którzy nie mają w co się ubrać. W końcu jak możemy zachować spokój, kiedy tak wielu ludzi na świecie nie ma w co się ubrać i co jeść? Jest to jeden z wielkich problemów naszych czasów, w którym w wyniku pandemii ubóstwo wielu osób także wzrosło. Wierzący są wezwani do jeszcze większego otwarcia swoich serc na miłość, do uczynienia jeszcze większej przestrzeni dla ubogich i słabych, aby „nikt z małych nie zginął”.
Do poborców podatkowych, którzy podeszli i zapytali, co robić, odpowiedział: „ Nie pobierajcie nic więcej ponad to, ile wam wyznaczono”, to znaczy nie kierujcie się żarłocznością instynktów i nie dawajcie się ujarzmić zaspokajaniu własnych potrzeb, niezależnie od tego, czy są prawdziwe, czy fałszywe. W rzeczywistości łatwo jest pozwolić, aby codzienna rutyna życia sprawiła, że wszyscy zapominamy o tych słowach, co prowadzi nas do zachłannego życia. Jan Chrzciciel prosi, by stać się poważnym, uczciwym i lojalnym. Wzywa żołnierzy do wyrzeczenia się przemocy, nie krzywdzenia innych. I z prostotą dodaje: „ Nad nikim się nie znęcajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na swoim żołdzie”. Jest to wezwanie do delikatnego i humanitarnego zachowania wobec innych, kimkolwiek się jest i jakie ma się zadanie. To właściwe przypomnienie w społeczeństwie, takim jak nasze, gdzie łatwo jest źle traktować innych. A potem prosi o zadowolenie się tym, co się posiada: nie jest to zaproszenie do rezygnacji, ale raczej przypomnienie granic, mądrości niezabiegania o własne pragnienia i satysfakcje, konsumując je jedno po drugim.
Nauczanie Jana Chrzciciela zachęca nas do spojrzenia na ten globalny horyzont. Jan wiedział, że nie jest Mesjaszem i powiedział to wyraźnie: „idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem”. Ale był też świadomy swojej odpowiedzialności za bycie wołającym „głosem”. I ta odpowiedzialność przyniosła mu honor aż po męczeństwo. Podobnie jak Ja Chrzciciel, my także bądźmy świadomi naszej małości, ale bądźmy również świadomi odpowiedzialności za głoszenie wszystkim „dobrej nowiny” o królestwie Bożym.