Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Izajasza 48,17-19
Tak mówi Pan, twój Odkupiciel,
Święty Izraela:
«Jam jest Pan, twój Bóg,
pouczający cię o tym, co pożyteczne,
kierujący tobą na drodze, którą kroczysz.
O gdybyś zważał na me przykazania,
stałby się twój pokój jak rzeka,
a sprawiedliwość twoja jak morskie fale.
Twoje potomstwo byłoby jak piasek,
i jak jego ziarnka twoje latorośle.
Nigdy by nie usunięto ani wymazano
twego imienia sprzed mego oblicza!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Prorok przypomina ludowi, który łatwo ulega pokusie odwrócenia się od Pana, aby szukać innych dróg, że to Bóg prowadzi ich na drodze zbawienia: „Jam jest Pan, twój Bóg,
pouczający cię o tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz”. Tylko Bóg jest Panem naszego życia. Głuchota na Słowo Boże prowadzi do życia smutnego i niesprawiedliwego. Kiedy ktoś ufa tylko sobie i swoim przekonaniom, widzimy gorzkie dryfowanie życia. Sam Pan przypomina nam na tej biblijnej stronie, że gdybyśmy przestrzegali Jego przykazań, „stałby się twój pokój jak rzeka, a sprawiedliwość twoja jak morskie fale”. Niestety, niesprawiedliwości spowodowanych egoistyczną mentalnością jako pierwsi doświadczają najsłabsi, ubodzy, którzy płacą cenę odrzucenia i porzucenia na marginesie życia. Prorok prosi, aby podnieść wzrok znad siebie samych, aby zauważyć Pana i Jego wielką miłość do nas. Bóg jest blisko swojego ludu, towarzyszy mu i prosi o zauważenie i miłość. Musimy wrócić do słuchania Słowa Bożego, by rozpoznać Jego obecność w naszych dniach, w życiu naszych wspólnot, w wydarzeniach społecznych i pozwolić Panu prowadzić nasze kroki na drodze miłości i pokoju. „Jam jest Pan, twój Bóg, pouczający cię o tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz” (w. 17). Wierność w słuchaniu Jego Słowa, które jest do nas szczególnie obficie skierowane w czasie Adwentu, jest błogosławieństwem dla naszego życia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
