Modlitwa o pokój w Bazylice Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu. Czytaj więcej
Modlitwa o pokój w Bazylice Najświętszej Maryi Panny na Zatybrzu.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 8,16-18
Nikt nie zapala lampy i nie przykrywa jej garncem ani nie stawia pod łóżkiem; lecz stawia na świeczniku, aby widzieli światło ci, którzy wchodzą. Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło. Uważajcie więc, jak słuchacie. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, temu zabiorą i to, co mu się wydaje, że ma».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Aby wyjaśnić tajemnicę Słowa Bożego, Jezus bierze za przykład lampę. Tak, jak światło lampy nie ma za zadanie oświetlać jej samej, ale wszystko, co jest wokół niej, tak Słowo Boże musi oświetlać serce i życie każdego ucznia. Żaden mężczyzna, żadna kobieta nie może pozostawać w ciemności, każdy ma prawo do światła. A wierzący mają obowiązek ukazywać Boże Światło mężczyznom i kobietom z każdego pokolenia. Oto dlaczego chrześcijanie nie mogą żyć dla samych siebie. Uczeń zostaje posłany przez Jezusa, aby objawić wszystkim ludziom światło Ewangelii. To oczywiście wymaga, aby uczeń przede wszystkim w swoim sercu przyjął Słowo Boże. Jezus ostrzega: „Uważajcie więc, jak słuchacie”. Samo słuchanie nie wystarczy. Jezus prosi o uważne słuchanie, które pozwoli Słowu Bożemu wejść i dotrzeć aż do serca. A z serca musi stać się prawdziwym życiem w ludzkiej wspólnocie. Oczywiście wiemy dobrze, że ci, którzy nie słuchają, z pewnością nie mogą przekazać czegoś o Bogu; co najwyżej mogą pokazać coś z siebie. Ale ich życie jest jak zgaszona lampa, pozbawiona życia. I wręcz przeciwnie ten, kto pozwoli, aby jego serce zostało oświecone Słowem Bożym, zostanie napełniony boską mądrością i przyniesie dobre owoce zarówno dla siebie, jak i dla wszystkich. Takie jest znaczenie słów Jezusa: „Bo kto ma, temu będzie dane”, to znaczy ten, kto przyjmie Ewangelię w swoim sercu, otrzyma obfitą mądrość. Grzegorz Wielki, łącząc razem wzrost Słowa i serca ucznia, powiedział: „Pismo Święte rośnie wraz z tymi, którzy je czytają”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
