Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 8,1-3
Następnie wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus chce mieć przy sobie nie tylko Dwunastu, ale także kilka kobiet. To wzór wyboru nowego stylu głoszenia, który Jezus wprowadza w życie. Tylko Lukasz to zauważa. Ewangelista pisze, że kobiety „zostały uwolnione od złych duchów i od słabości” i postanowiły pójść za Jezusem, oddając swoje dobra Jemu i uczniom. Były w pełni częścią tej nowej wspólnoty, którą stworzył Jezus, czyniąc ją uczestnikiem swojej własnej misji. To ważna wskazówka. Pokazuje, jak bardzo Jezus przekroczył zwyczaje swoich czasów. W rzeczywistości było nie do pomyślenia, aby ówczesny rabiniczny zwyczaj włączał kobiety do kręgu uczniów. Jezus natomiast włącza je w swoją misję, co widać na innych stronach Ewangelii. Łukasz wymienia trzy kobiety, Marię z Magdali, uwolnioną od „siedmiu demonów”, czyli znacznej liczby złych duchów; Joannę, bliską królowi Herodowi, która również zostanie zapamiętana w historii zmartwychwstania i Zuzannę, o której nie ma żadnych wiadomości. Prawdopodobnie były osobami zamożnym, które pociągało nauczanie Jezusa, oddały się służbie temu niezwykłemu Mistrzowi, oddając swoje bogactwo, by służyło tej nowej grupie religijnej. Już w tych kilku wierszach pojawia się wyraźnie prymat uczniostwa, który pokonuje wszystkie bariery, nawet te, które wydają się najtrudniejsze do pokonania, jakim było choćby branie w małym stopniu pod uwagę kobiet, typowe dla mentalności tamtego czasu. Dla Jezusa liczy się bycie uczniami. Dla Jezusa - jak powie św. Paweł - nie ma już mężczyzny ani kobiety, ale tylko uczniowie, których należy kochać, posyłać, bronić. Bycie uczniami to prawdziwa i najważniejsza godność, która jest nam proponowana i dana.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
