Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 6,1-6.16-18
Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus mówi o zachowaniu uczniów. Uczy, że nie muszą dobrze żyć tylko po to, aby ludzie ich podziwiali, jak robią to faryzeusze. Duma z własnego zachowania jest zawsze światowa, jak zachowanie się wśród innych ludzi. Jezus już dał jasno do zrozumienia, że starotestamentalne prawo należy przeżywać z nowym duchem, z odnowionym sercem, to znaczy inspirowanym miłością, a nie tylko nakazem przestrzegania zasad. Ewangelia pragnie uświadomić nam, że nasze działania służą budowaniu królestwa Bożego. Każdy z nas zna pokusę życia, aby się pokazać: nie ma znaczenia, czy przed Bogiem, czy przed ludźmi. Wierzący jest powołany do udziału w Bożym dziele zbawienia świata. Dlatego uczniowie nie są proszeni o ukrywanie dobrych uczynków, wręcz przeciwnie. Jezus wcześniej zachęcał, aby byli światłem i nie chowali lampy „pod korcem”. Prosi ich o poświęcenie życia dla Ewangelii i królestwa Bożego i przywołuje trzy wysoko cenione praktyki religijne: jałmużnę, modlitwę i post. We wszystkich trzech przypadkach zaproszenie ma na celu zwrócenie uwagi na ich wnętrza, aby były prawdziwe, a nie pozorne. Dawanie jałmużny wymaga zaangażowania serca w sprawy ubogich. Trzeba się do nich zbliżyć, zainteresować się nimi, kochać ich, bo obecny jest w nich sam Jezus. A modlitwa jest przede wszystkim miejscem w sercu dla Słowa Bożego, aby mogło zstąpić, zakiełkować i przynieść owoce w życiu codziennym. A to wymaga słuchania Ducha, nauczyciela duchowego życia wierzącego. Podobnie post: jest częścią wewnętrznej walki o pokonanie własnego „ja” i uczynienie miejsca na przyjęcie Pana i braci. A wydarzy się to, co pisze Apokalipsa: „Jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną” (Ap 3, 20). Taka nagroda czeka na uczniów: życie już od teraz z Panem.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
