Muzułmanie rozpoczynają miesiąc Ramadan. Czytaj więcej
Muzułmanie rozpoczynają miesiąc Ramadan.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 3,7-15
Nie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić. Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha». W odpowiedzi rzekł do Niego Nikodem: «Jakżeż to się może stać?» Odpowiadając na to rzekł mu Jezus: «Ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz? Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, że to mówimy, co wiemy, i o tym świadczymy, cośmy widzieli, a świadectwa naszego nie przyjmujecie. Jeżeli wam mówię o tym, co jest ziemskie, a nie wierzycie, to jakżeż uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich? I nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił - Syna Człowieczego.
A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus kontynuuje dialog z Nikodemem. Jasna staje się dla ucznia potrzeba ponownego narodzenia się za sprawą Ducha Bożego. Moc Boża jest potężna i tajemnicza, tak jak potężna i tajemnicza jest moc wiatru: nie wiadomo skąd i dokąd wieje. Greckie słowo „pneuma” użyte przez Ewangelistę oznacza zarówno „wiatr” jak i „Ducha” Bożego, który prowadzi proroków w ich proroctwach. To podwójne znaczenie pozwala Ewangeliście podkreślić, że działanie Ducha to jednocześnie głos, słowo, a także wiatr, siła, poruszenie. Dotykamy tu sedna Ewangelii wg św. Jana, w której tajemnicze działanie Ducha prowadzi do wiary w Chrystusa, a więc do zbawienia. Nikodem słucha uważnie słów młodego Mistrza. Jest zaskoczony i wyraża swoje zwątpienie: „Jakżeż to się może stać?”. Jezus początkowo odpowiada ironicznie: „Ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz?”. To podejście pedagogiczne Jezusa pozwala Nikodemowi pozbyć się swego rodzaju „zrezygnowanej pewności”, która przysłania oczy mądrym i dorosłym i nie pozwala jasno zobaczyć nowości Bożej. My też wiemy dobrze, jak to jest mieć swoje przekonania, często powiązane z taką zrezygnowaną pewnością: nie potrafimy zaufać słowom Ewangelii, które każą nam wychodzić poza nasze schematy myślenia, uważamy, że nasz punkt widzenia jest słuszny, pomimo różnych upadków i zawodów, jakie pojawiają się w naszym życiu. Jezus widzi to wszystko inaczej. Jego wiedza jest znacznie szersza niż nasza, bo jest tożsama z Bożą, która potrafi patrzeć na ludzi z bezgraniczną miłością. Ponowne narodzenie z Ducha odbywa się poprzez krzyż, poprzez tę ogromną miłość, która doprowadziła Jezusa do ofiarowania swojego życia za zbawienie innych. Ojciec z powodu tej miłości wskrzesza Go z martwych. Ale już na krzyżu staje się jasne, jak nieznająca granic jest miłość Jezusa do ludzi. Stojąc pod krzyżem, rozumiemy głębię tej miłości. Wszyscy jesteśmy zbawieni, wszystkich nas przykrywa płaszcz bezgranicznej miłości Jezusa.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
