Wspomnienie Shahbaza Bhattiego, ministra do spraw mniejszości w Pakistanie, chrześcijanina, zamordowanego przez terrorystów w 2011 r. za swoje zaangażowanie w sprawy pokoju i dialogu. Czytaj więcej
Wspomnienie Shahbaza Bhattiego, ministra do spraw mniejszości w Pakistanie, chrześcijanina, zamordowanego przez terrorystów w 2011 r. za swoje zaangażowanie w sprawy pokoju i dialogu.
Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Mateusza 23,1-12
Wówczas przemówił Jezus do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: «Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą. Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsca na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi. Otóż wy nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo jeden jest tylko wasz Mistrz, Chrystus. Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Ten fragment Ewangelii dzieli się na dwie części. W pierwszej Jezus zwraca się przeciw uczonym w Piśmie i faryzeuszom. Zarzuca im, że nie są prawdziwymi pasterzami ludu Bożego. Swoim postępowaniem zaprzeczają wierze, którą głoszą, narzucając ludziom „ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą”. Robią wszystko, aby pokazać siebie. Kochają powiększanie swoich filakterii, ale nie przestrzegają tego, co zawierają. Filakterie były małymi pudełkami, zawierającymi zwoje pergaminu z fragmentami Biblii, które były umieszczane na czole (aby pamiętać to, co zostało zapisane), i przywiązane do lewego ramienia (aby przestrzegać tego słowa). Ale stawały się często jedynie zewnętrzną praktyką, sprzeczną z treścią słów, które zawierały. Potem Jezus oskarża także: „wydłużają frędzle” , a więc warkocze z tkaniny z fioletowo-niebieskim sznurkiem na czterech rogach płaszcza, ale nie żyją według ich znaczenia. Jest napisane: „gdy na nie (frędzle) spojrzycie, przypomnicie sobie wszystkie przykazania Pana, aby je wypełnić” (Lb 15, 39). Nosił je także Jezus. Ale faryzeusze wydłużali je, choć nie wzrastało ich miłosierdzie. Dlatego Jezus zwraca się do tłumu: róbcie co wam polecą, ale uczynków ich nie naśladujcie. Analogiczna refleksja dotyczy szukania zaszczytnych miejsc na ucztach i pierwszych krzeseł w synagogach. W drugiej części tego fragmentu biblijnego Jezus polemizuje z oficjalnymi tytułami, których uczeni w Piśmie i kapłani żądali od ludu i swoich zwolenników. Wśród tytułów Jezus wyróżnia ten najczęściej używany: „Rabbi” a więc „mistrz”. Jezus podkreśla absolutny prymat Słowa Bożego. Wszyscy wierzący są mu poddani: muszą przestrzegać Go z wiara, głosić wszystkim i żyć Nim w sposób radykalny, zawsze i wszędzie. Ojcostwo Boga w naszym życiu wypływa wprost z ojcostwa Ewangelii. Odkrywamy, że prawdziwa radość i prawdziwa wielkość jest w byciu sługami Słowa Bożego: słuchaniu go z wiarą i komunikowaniu wszystkim, aż po krańce ziemi. Naśladując Tego, który jest cichy i pokornego serca.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
