Wspomnienie św. Franciszka Ksawerego, jezuity z XVI wieku, misjonarza w Indiach i Japonii. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Franciszka Ksawerego, jezuity z XVI wieku, misjonarza w Indiach i Japonii.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 7,21.24-27
Nie każdy, który Mi mówi: "Panie, Panie!", wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W zakończeniu Kazania na Górze Jezus porównuje tego, kto słucha i wprowadza w życie Jego słowa, z tym, kto jedynie słucha. Jezus wyraźnie podkreśla, że te słowa nie są moralną zachętą, lecz „fundamentem” w tym sensie, że leżą u podstawy nowego życia ucznia. Ewangelia jest prawdą, istotą, najbardziej trwałą rzeczywistością, jaką należy żyć. Można powiedzieć, że w coraz bardziej płynnym świecie, zdanym na łaskę indywidualistycznych uczuć, słowa Ewangelii są prawdziwą skałą, na której można budować własne życie, wspólnotę i całe społeczeństwo. Jezus proponuje dwa przeciwstawne obrazy: „Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale”, podczas gdy ten „kto [...] słucha, a nie wypełnia ich, [będzie niczym głupiec], który zbudował swój dom na piasku”. Przykład mówi dalej: “Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się” na te dwa domy. Jezus mówi o burzach życia: pokusach, które nas dopadają, trudnościach, które nas dotykają, problemach, które nas nękają i tak dalej. Można powiedzieć, że w burzy pandemii i niepewności co do przyszłości, dom zbudowany na skale, czyli życie przeżywane w wierności Ewangelii i w miłości, pozostaje niezachwiane; natomiast drugi dom zbudowany na piasku, rozpada się nieubłaganie. A czym jest piasek, jeśli nie niezliczonymi ziarenkami wad, defektów, instynktów - wszystkimi tak małymi - które wypełniają serce i umysł, czyniąc nasze życie często pustym i banalnym? Słowo Boże jest zatem fundamentem: stabilizuje dom i oświeca go, aby służył Ewangelii i wszystkim, a zwłaszcza ubogim.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
