Święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika (+258). Wskazywał ubogich jako prawdziwy skarb Kościoła. Wspomnienie tych, którzy służą im w imię Ewangelii. Czytaj więcej
Święto św. Wawrzyńca, diakona i męczennika (+258). Wskazywał ubogich jako prawdziwy skarb Kościoła. Wspomnienie tych, którzy służą im w imię Ewangelii.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ezechiela 1,2-5.24-28
Piątego dnia miesiąca - rok to był piąty od uprowadzenia do niewoli króla Jojakina - Pan skierował słowo do kapłana Ezechiela, syna Buziego, w ziemi Chaldejczyków nad rzeką Kebar; była tam nad nim ręka Pańska.
Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonący <oraz blask dokoła niego>, a z jego środka [promieniowało coś] jakby połysk stopu złota ze srebrem, <ze środka ognia>. Pośrodku było coś, co było podobne do czterech istot żyjących. Oto ich wygląd: miały one postać człowieka. Gdy szły, słyszałem poszum ich skrzydeł jak szum wielu wód, jak głos Wszechmogącego, odgłos ogłuszający jak zgiełk obozu żołnierskiego; natomiast gdy stały, skrzydła miały opuszczone. Nad sklepieniem które było nad ich głowami, rozlegał się głos; gdy stały, skrzydła miały opuszczone.
Ponad sklepieniem, które było nad ich głowami, było coś, o miało wygląd szafiru, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. Następnie widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, <który wyglądał jak ogień wokół niego>. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, i w dół od tego, co wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądało jak ogień, a wokół niego promieniował blask. Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej. Oglądałem ją. Następnie upadłem na twarz i usłyszałem głos Mówiącego.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Liturgia proponuje nam dzisiaj fragmenty Księgi Ezechiela. Wiemy o nim niewiele. Był żonatym mężczyzną, członkiem rodziny kapłańskiej, która powstała w środowisku świątyni Jerozolimskiej, jednak realizował swoją prorocką misję w diasporze babilońskiej. W tej sytuacji prorok miał za zadanie pomagać ludowi Izraela zrozumieć przymierze z Bogiem. Powołaniem Ezechiela jest głoszenie w nowej sytuacji Izraela. Bóg zawsze mówi w historii ludzi: pragnie przemienić ją z sytuacji niewoli w historię zbawienia. Prorok, poprzez opisy niezwykłych, następujących po sobie obrazów, opisuje doświadczenie, które głęboko go dotknęło. W rzeczywistości to, co opisuje Ezechiel, jest dostępne - oczywiście dla każdego w inny sposób - dla każdego wierzącego. Wezwanie do nawrócenia jest zawsze głęboką zmianą życia. Misją, do której wezwany jest Ezechiel przez samego Boga, jest służenie Bożemu planowi zbawienia wobec Jego ludu. Wielkość tego wezwania powoduje, że prorok „upadł na twarz”. Taki jest sens powołania, do którego Bóg wzywa proroków - a także uczniów Jezusa, którym wciąż mówi: „kto we mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem i większe od tych uczyni” (J 14,12). W wielkości tego wezwania jesteśmy zaproszeni do odkrycia na nowo „bojaźni Pana”, aby nie umniejszyć wielkiego zadania, które Pan stawia przed uczniami.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
