MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

Wigilia Dnia Pańskiego
Słowo boże każdego dnia

Wigilia Dnia Pańskiego

Święto św. Benedykta (†547), ojca mnichów z Zachodu i ich przewodnika, twórcy Reguły, która nosi jego imię. Czytaj więcej

Libretto DEL GIORNO
Wigilia Dnia Pańskiego
Sobota, 11 Lipiec

Święto św. Benedykta (†547), ojca mnichów z Zachodu i ich przewodnika, twórcy Reguły, która nosi jego imię.


Czytanie Slowa Bozego

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Izajasza 6,1-8

W roku śmierci króla Ozjasza ujrzałem Pana siedzącego na wysokim i wyniosłym tronie, a tren Jego szaty wypełniał świątynię. Serafiny stały ponad Nim; każdy z nich miał po sześć skrzydeł; dwoma zakrywał swą twarz, dwoma okrywał swoje nogi, a dwoma latał.
I wołał jeden do drugiego:
«Święty, Święty, Święty jest Pan Zastępów.
Cała ziemia pełna jest Jego chwały».
Od głosu tego, który wołał, zadrgały futryny drzwi, a świątynia napełniła się dymem.
I powiedziałem:
«Biada mi! Jestem zgubiony!
Wszak jestem mężem o nieczystych wargach
i mieszkam pośród ludu o nieczystych wargach,
a oczy moje oglądały Króla, Pana Zastępów!»
Wówczas przyleciał do mnie jeden z serafinów, trzymając w ręce węgiel, który kleszczami wziął z ołtarza. Dotknął nim ust moich i rzekł:
«Oto dotknęło to twoich warg:
twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech».
I usłyszałem głos Pana mówiącego:
«Kogo mam posłać? Kto by Nam poszedł?»
Odpowiedziałem: «Oto ja, poślij mnie!»

 

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

W tych dniach liturgia prezentuje nam niektóre fragmenty z Księgi Izajasza. Rozpoczynają się one opisem powołania proroka. Król Ozjasz, który w arogancki sposób naruszył świętość Bożą, pozwalając na cierpienie ludu i ofiarując kadzidło innym bogom, dopiero co zmarł na trąd - chorobę nieczystą z samej nazwy (2 Krl 15,5). Izajasz, w przeciwieństwie do takiego zachowania króla, ma wizję, która ukazuje transcendencję i absolutny majestat Boga. W obliczu takiej wielkości - „Święty, Święty, Święty jest Pan Bóg zastępów” - człowiek zna swoje granice, swoją niskość, nieczystość swoich ust. Jedynie Bóg jest „Święty”, a więc oddzielony. Pomimo to Bóg nie odrzuca wejścia w historię ludzi. Co więcej, pragnie zmniejszyć przepaść, która oddziela Go od ludzi, wysyłając swojego proroka. Izajasz jest świadomy swojej małości i grzechu. Ale to Pan go wzywa, oczyszcza go i wkłada w jego usta słowa, które ma głosić ludowi. Izajasz w obliczu tego wezwania Pana nie odwraca się. Dobrze zna swoje ograniczenia, ale wie także, że to Pan jest jego siłą. Historia Izajasza jest symbolem dla wszystkich wiernych, także dla nas - a wręcz przede wszystkim dla nas, wezwanych do nowej misji w dzisiejszym świecie. Papież Franciszek wzywa do „misyjnego nawrócenia”. „Kogo mam posłać?” - wydaje się dziś pytać Bóg. A my powinniśmy spytać siebie: kto przyjmie pytanie Boga, gdy szuka On proroków dla Swojego Słowa w świecie, który wydaje się zdominowany przez rezygnację wobec zła? Wszyscy my, wierzący, a także ci, którzy pragną wziąć w tym udział, powinni odpowiedzieć jak Izajasz: „ Oto ja, poślij mnie”.

SŁOWO BOŻE NA KAŻDY DZIEŃ: KALENDARZ

Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).

 

Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!”  (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.

 

Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.

 

Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).

 

Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.