Wspomnienie Atenagorasa († 1972), patriarchy Konstantynopola, ojca dialogu ekumenicznego. Czytaj więcej
Wspomnienie Atenagorasa († 1972), patriarchy Konstantynopola, ojca dialogu ekumenicznego.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ozeasza 8,4-7.11-13
Oni ustanawiali sobie królów, ale beze Mnie.
Książąt mianowali - też bez mojej wiedzy.
Czynili posągi ze srebra swego i złota -
na własną zagładę.
Odrzucam cielca twojego, Samario,
gniew mój się przeciw niemu zapala;
jak długo jeszcze nie będą mogli być uniewinnieni
synowie Izraela?
Wykonał go rzemieślnik,
lecz nie jest on bogiem;
w kawałki się rozleci cielec samaryjski.
Oni wiatr sieją, zbierać będą burzę.
Zboże bez kłosów nie dostarczy mąki,
jeśliby nawet dało, zabierze ją obcy.
Wiele ołtarzy Efraim zbudował,
ale mu służą jedynie do grzechu.
Wypisałem im moje liczne prawa,
lecz je przyjęli jako coś obcego.
Lubią ofiary krwawe i chętnie je składają,
lubią też mięso, które wówczas jedzą,
lecz Pan nie ma w tym upodobania.
Wspominam wtedy na ich przewinienia
i karzę ich za grzechy -
niech wrócą znów do Egiptu!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W tym fragmencie prorok Ozeasz potępia schizmę, której dopuściło się królestwo Północy, decydując się na oderwanie od domu Dawida i wprowadzenie bałwochwalstwa. Prorok jasno widzi absurd tego kultu i pokazuje bezsens figurek bożków wykonanych przez człowieka: „wykonał go rzemieślnik, lecz nie jest on bogiem”. Kłamstwo bałwochwalstwa nie każe długo czekać na szkodliwe skutki: „Skoro sieją wiatr, zbiorą burzę” - to znane po dziś stwierdzenie podkreśla negatywne konsekwencje złych wyborów i decyzji, które odpowiadają natychmiastowym interesom, bez wzięcia pod uwagę zła, które mogą czynić pośród społeczeństwa. Bałwochwalstwo popycha do mnożenia bożków i kultów. Nie powoduje pozytywnych zmian w sercach wiernych. Mnogość kultów prowadzi wręcz do wzniesienia jednego ołtarza i posiadania jednego kultu: kultu naszego „ja”, tego coraz szerszego kultu, który dziś nazywa się „narcyzmem”. Na tym ołtarzu poświęca się wszystko, nawet najcenniejsze uczucia i to wspólne dobro wszystkich, którego Pan nie przestaje przywoływać. „Zapomniał Izrael o swym Stworzycielu i pobudował pałace... lecz ześlę ogień na jego miasta i pochłonie wszystkie ich zamki” mówi Pan. Dobrobyt nie trwa wiecznie, a wręcz szybko się kończy. Jezus w przypowieści o bogatym głupcu, który pragnął powiększyć swoje spichlerze, by zebrać tam wszystkie swoje bogactwa, ostrzega: „Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś opływa we wszystko, życie jego nie jest zależne od jego mienia” (Łk 12, 15). I zachęca, by bogacić się przed Bogiem (Łk 12, 21). Pan nie zapomina o nas i pomaga nam zrozumieć, że jedynym prawdziwym bogactwem jest jego Słowo, które pomaga nam wzbogacić się przed Nim.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
