Wspomnienie świętych Addaja i Mariego, założycieli Kościoła chaldejskiego. Modlitwa w intencji chrześcijan z Iraku. Czytaj więcej
Wspomnienie świętych Addaja i Mariego, założycieli Kościoła chaldejskiego. Modlitwa w intencji chrześcijan z Iraku.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dzieje Apostolskie 22,30; 23,6-11
Następnego dnia, chcąc dowiedzieć się dokładnie, o co go Żydzi oskarżali, zdjął z niego więzy, rozkazał zebrać się arcykapłanom i całemu Sanhedrynowi i wyprowadziwszy Pawła stawił go przed nimi. Wiedząc zaś, że jedna część składa się z saduceuszów, a druga z faryzeuszów, wołał Paweł przed Sanhedrynem: «Jestem faryzeuszem, bracia, i synem faryzeuszów, a stoję przed sądem za to, że spodziewam się zmartwychwstania umarłych». Gdy to powiedział, powstał spór między faryzeuszami i saduceuszami i doszło do rozdwojenia wśród zebranych. Saduceusze bowiem mówią, że nie ma zmartwychwstania, ani anioła, ani ducha, a faryzeusze uznają jedno i drugie. Zrobiła się wielka wrzawa, zerwali się niektórzy z uczonych w Piśmie spośród faryzeuszów, wykrzykiwali wojowniczo: «Nie znajdujemy nic złego w tym człowieku. A jeśli naprawdę mówił do niego duch albo anioł?» Kiedy doszło do wielkiego wzburzenia, trybun obawiając się, żeby nie rozszarpali Pawła, rozkazał żołnierzom zejść, zabrać go spośród nich i zaprowadzić do twierdzy. Następnej nocy ukazał mu się Pan. «Odwagi! - powiedział - trzeba bowiem, żebyś i w Rzymie świadczył o Mnie tak, jak dawałeś o Mnie świadectwo w Jerozolimie».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Paweł, uwolniony z łańcuchów, zostaje doprowadzony przed Sanhedryn, aby wyjaśnić powód jego winy. Apostoł „patrzy śmiało” na wszystkich, i pewien pomocy od Pana zwraca się do przywódców ludu nazywając ich „braćmi”. Pokazuje w ten sposób, że jest „prawdziwym” Żydem, a zatem chrześcijanie są prawdziwymi dziedzicami judaizmu. Próbuje streścić to, co powiedział już w swoim przemówieniu (22,1-21) podkreślając, że prowadził swoje życie ze „spokojnym sumieniem” przed Bogiem. Najwyższy kapłan uznaje tę wypowiedź za obrazę i policzkuje go, powtarzając w ten sposób, niemal dosłownie, scenę z procesu Jezusa. Paweł, który znał od wewnątrz różnice między saduceuszami i faryzeuszami, wzbudza debatę na temat swojej wiary w zmartwychwstanie zmarłych. Jego argumentacja wywołuje zamieszanie między różnymi grupami, aż ktoś z obecnych mówi pod adresem apostoła to, co zostało powiedziane także w stosunku do Jezusa: „Nie znajdujemy nic złego w tym człowieku”. Wobec nasilającego się wzburzenia, trybun rozkazuje zaprowadzić Pawła do celi, obawiając się linczu. W nocy Paweł widzi Pana przychodzącego do niego, który oznajmia mu misję głoszenia Ewangelii aż do Rzymu: „Odwagi! Trzeba bowiem, żebyś i w Rzymie świadczył o Mnie tak, jak dawałeś o Mnie świadectwo w Jerozolimie”. „Droga” Pawła jest jasno oznaczona - „trzeba” - mówi mu Jezus - głosić Ewangelię w Rzymie. Scena pokazuje, że Sanhedryn pozostaje wewnątrz, uwięziony we własnym sporze, podczas gdy apostoł otrzymuje od Pana wskazówkę dla wszystkich: od Jerozolimy po Rzym. Jest to cenne wskazanie dla tych, którzy wpadają w niebezpieczne spory wewnętrzne i tracą z oczu posłuszeństwo wciąż nowemu Słowa Pana.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
