Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Izajasza 58,1-9a
Krzycz na całe gardło, nie przestawaj!
Podnoś głos twój jak trąba!
Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa
i domowi Jakuba jego grzechy!
Szukają Mnie dzień za dniem,
pragną poznać moje drogi,
jak naród, który kocha sprawiedliwość
i nie opuszcza Prawa swego Boga.
Proszą Mnie o sprawiedliwe prawa,
pragną bliskości Boga:
"Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś?
Umartwialiśmy siebie, a Tyś tego nie uznał?"
Otóż w dzień waszego postu
wy znajdujecie sobie zajęcie
i uciskacie wszystkich waszych robotników.
Otóż pościcie wśród waśni i sporów,
i wśród bicia niegodziwą pięścią.
Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie,
żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.
Czyż to jest post, jaki Ja uznaję,
dzień, w którym się człowiek umartwia?
Czy zwieszanie głowy jak sitowie
i użycie woru z popiołem za posłanie -
czyż to nazwiesz postem
i dniem miłym Panu?
Czyż nie jest raczej ten post, który wybieram:
rozerwać kajdany zła,
rozwiązać więzy niewoli,
wypuścić wolno uciśnionych
i wszelkie jarzmo połamać;
dzielić swój chleb z głodnym,
wprowadzić w dom biednych tułaczy,
nagiego, którego ujrzysz, przyodziać
i nie odwrócić się od współziomków.
Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza
i szybko rozkwitnie twe zdrowie.
Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie,
chwała Pańska iść będzie za tobą.
Wtedy zawołasz, a Pan odpowie,
wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: "Oto jestem!"
Jeśli u siebie usuniesz jarzmo,
przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie,
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Po wygnaniu z Babilonu, post był praktyką ascetyczną, angażującą wszystkich ludzi, którzy dążyli do ponownego odkrycia prymatu Boga w życiu. Jest to praktyka podobna do tej, o którą Kościół prosi chrześcijan w okresie Wielkiego Postu. Chodzi o odzyskanie prymatu Boga, zarówno w życiu osobistym, jak i wspólnotowym. Słowa proroka Izajasza potępiają rytualną modlitwę i post, które są oddzielone od miłości wobec ubogich i praktykowania sprawiedliwości. „Czyż to jest post, jaki Ja uznaję?”, mówi Pan. Komunia z Bogiem nie jest możliwa bez czynienia sprawiedliwości, bez miłości wobec uciśnionych i ubogich. Prorok ostrzega, iż Pan jest głuchy na modlitwę człowieka egoistycznego, który dba jedynie o własne interesy, być może uciskając najemników, podsycając kłótnie i spory dla własnych korzyści. Izajasz wskazuje człowiekowi religijnemu, jaki post jest miły Bogu: wspomagać i kochać ubogich, uwolnić uciśnionych spod jarzma niewoli, dzielić się chlebem, a nawet życiem z głodnymi, pomagać biednym, przyodziać nagich. I kiedy zaprasza, by „nie odwracać się od współziomków”, wydaje się wskazywać na wielkie marzenie miłości, które zostanie zrealizowane w pełni w Jezusie: ubodzy nie są przedmiotem naszej służby, są naszym ciałem, to znaczy są częścią naszej rodziny, są braćmi, „naszymi krewnymi”. Nie jest rzeczą naturalną myślenie o ubogich w ten sposób, tym bardziej w kulturze pełnej indywidualizmu, takiej jak nasza. Konieczne jest dziś słuchanie Słowa Bożego, abyśmy mogli przyjąć w naszych sercach to samo współczucie, które Pan okazuje ubogim i słabym. Ten, kto przyjmuje ich w swoim sercu, może kierować modlitwę do Pana i z ufnością oczekiwać odpowiedzi pełnej miłosierdzia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
