MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

Modlitwa za biednych
Słowo boże każdego dnia

Modlitwa za biednych

Międzynarodowy Dzień Pamięci o Ofiarach Holokaustu. Czytaj więcej

Libretto DEL GIORNO
Modlitwa za biednych
Poniedzialek, 27 Styczeń

Międzynarodowy Dzień Pamięci o Ofiarach Holokaustu.


Czytanie Slowa Bozego

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

2 Księga Samuela 5,1-7.10

Wszystkie pokolenia izraelskie zeszły się u Dawida w Hebronie i oświadczyły mu: «Oto myśmy kości twoje i ciało. Już dawno, gdy Saul był królem nad nami, tyś odbywał wyprawy na czele Izraela. I Pan rzekł do ciebie: "Ty będziesz pasł mój lud - Izraela, i ty będziesz wodzem nad Izraelem"». Cała starszyzna Izraela przybyła do króla do Hebronu. I zawarł król Dawid przymierze z nimi wobec Pana w Hebronie. Namaścili więc Dawida na króla nad Izraelem.
W chwili objęcia rządów Dawid miał lat trzydzieści, a rządził lat czterdzieści. Judą rządził w Hebronie lat siedem i sześć miesięcy, w Jerozolimie zaś całym Izraelem i Judą rządził lat trzydzieści trzy.
Razem ze swoimi ludźmi król wyruszył do Jerozolimy przeciw Jebusytom, zamieszkującym tę krainę. Rzekli oni do Dawida: «Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi». Oznaczało to: «Dawid tu nie wejdzie». Dawid jednak zdobył twierdzę Syjon, to jest Miasto Dawidowe.
Dawid stawał się coraz potężniejszy, bo Pan, Bóg Zastępów, był z nim.

 

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Ten fragment mówi o czasach, w których Dawid został namaszczony na króla całego Izraela. Północne plemiona decydują się na sojusz z Dawidem i proponują mu panowanie także nad Izraelem. Tron królewski był pusty po zabójstwie Iszbaala i jego generała Abnera. W obu przypadkach uderzająca jest postawa Dawida, który wcale nie cieszy się z powodu żałoby, jaka spadła na dom Saula, nawet jeśli toruje to drogę do zjednoczenia narodu. To nie na krwi Dawid chce budować swoje królestwo. Różne plemiona postanawiają zebrać się wokół Dawida jako jedynego króla. Dawid się zgadza, ponieważ widzi w tym wszystkim wolę Bożą. Dobrze wie, że nie staje się królem z powodu własnych zasług, ale z woli Boga, który wybrał go w miejsce Saula, kiedy ten stał się niegodny daru królowania. Dwa wydarzenia przypieczętowują objęcie tronu przez Dawida: zajęcie twierdzy Syjon, która stała się stolicą zjednoczonego królestwa (5,6-12) oraz zwycięstwo nad Filistynami (5,17-25). Zdobycie „twierdzy Syjon” (w. 7) jest ukazane jako najbardziej błyskotliwe i genialne przedsięwzięcie Dawida. „Twierdza” była małą wysepką, która ze względu na swoje strategiczne położenie pozostawała nietknięta broniąc się przez podbiciem przez plemię Beniamina, do terytorium którego należała. Trudność przedsięwzięcia podkreśla kpina obleganych, których przysłowie (w. 6) znaczyło, że nikt nigdy nie będzie mógł wejść do ich twierdzy, nawet jeśli obrońcy byliby ślepi i kulawi. Dawid zdał sobie sprawę, że przejmując twierdzę, będzie mógł uczynić z niej stolicę zjednoczonego królestwa. W ten sposób zapewni królestwu stolicę niemal w centrum kraju, w połowie drogi między Judeą a Izraelem, na neutralnym obszarze, którego nikt nie mógł domagać się z powodów ideologicznych czy terytorialnych. Syjon będzie nazywany „miastem Dawidowym”.

SŁOWO BOŻE NA KAŻDY DZIEŃ: KALENDARZ

Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).

 

Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!”  (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.

 

Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.

 

Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).

 

Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.