Feast of the Apostle Andrew Lees meer
Feast of the Apostle Andrew
Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
You are a chosen race,
a royal priesthood, a holy nation,
a people acquired by God
to proclaim his marvellous works.
Alleluia, alleluia, alleluia
Romans 10,9-18
that if you declare with your mouth that Jesus is Lord, and if you believe with your heart that God raised him from the dead, then you will be saved. It is by believing with the heart that you are justified, and by making the declaration with your lips that you are saved. When scripture says: No one who relies on this will be brought to disgrace, it makes no distinction between Jew and Greek: the same Lord is the Lord of all, and his generosity is offered to all who appeal to him, for all who call on the name of the Lord will be saved. How then are they to call on him if they have not come to believe in him? And how can they believe in him if they have never heard of him? And how will they hear of him unless there is a preacher for them? And how will there be preachers if they are not sent? As scripture says: How beautiful are the feet of the messenger of good news. But in fact they have not all responded to the good news. As Isaiah says: Lord, who has given credence to what they have heard from us? But it is in that way faith comes, from hearing, and that means hearing the word of Christ. Well then, I say, is it possible that they have not heard? Indeed they have: in the entire earth their voice stands out, their message reaches the whole world.
Alleluia, alleluia, alleluia
You will be holy,
because I am holy, thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
Today we remember the Apostle Andrew, whom the Eastern Church remembers as the "first of the called," and the Epistle to the Romans rightly speaks of the "faith that comes from listening." The greatness of Andrew and of every disciple is in welcoming the call of the Word of God by listening. For Andrew it was at the beginning of Jesus' preaching, on the shores of Lake Tiberias, as narrated by the synoptics and in the first chapter of the Gospel of John (see Jn 1:40). Without listening, faith becomes fragile and ineffective. The world dries up when people end up listening only to themselves and their own reasons. But the call of the Word makes no distinction, and can be accepted by all, Paul writes: "For there is no distinction between Jew and Greek; the same Lord is Lord of all and is generous to all who call on him" (Rom 10:12). In a world where particularism and individualism are exalted, the call of the Gospel is a call to the unity of the whole human family. Today's feast then reminds us of the precious gift of the Word to our lives. It is a gift not to be wasted but which moves our hearts and our steps to communicate the Gospel, following the example of the Apostles. "Their voice has gone out to all the earth, and their words to the ends of the world" (Rom 10:18), these words from the Letter to the Romans are a mission to be fulfilled every day so that salvation may reach the lands of men and women.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
