Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
The Spirit of the Lord is upon you.
The child you shall bear will be holy.
Alleluia, alleluia, alleluia
Acts 14,19-28
Then some Jews arrived from Antioch and Iconium and turned the people against them. They stoned Paul and dragged him outside the town, thinking he was dead. The disciples came crowding round him but, as they did so, he stood up and went back to the town. The next day he and Barnabas left for Derbe. Having preached the good news in that town and made a considerable number of disciples, they went back through Lystra, Iconium and Antioch. They put fresh heart into the disciples, encouraging them to persevere in the faith, saying, 'We must all experience many hardships before we enter the kingdom of God.' In each of these churches they appointed elders, and with prayer and fasting they commended them to the Lord in whom they had come to believe. They passed through Pisidia and reached Pamphylia. Then after proclaiming the word at Perga they went down to Attalia and from there sailed for Antioch, where they had originally been commended to the grace of God for the work they had now completed. On their arrival they assembled the church and gave an account of all that God had done with them, and how he had opened the door of faith to the gentiles. They stayed there with the disciples for some time.
Alleluia, alleluia, alleluia
Look down, O Lord, on your servants.
Be it unto us according to your word.
Alleluia, alleluia, alleluia
The opposers to the preaching of the Gospel do not stop. In Lystra some of them instigate people to stone Paul. After being previously exalted now people turn violent in order to block the proclamation of the Gospel. Paul is stoned. After he had fallen, crushed by the stones, everyone thinks he is dead and leaves him on the side of the road. Only the disciples who had welcomed his preaching stay with him and get close to him. It is easy that as Paul felt the pain of the stones hitting him, his thoughts went to Jerusalem, where he watched Stephen's stoning. The strength of the first martyr certainly sustained Paul through that very difficult trial. Surrounded by the comfort of the disciples, the apostle finds his strength and rises to his feet. Not only does he not flee, but he goes back into the city and the following day continues on to proclaim the Gospel in other cities. The strength that sustains the apostle in his Gospel mission is the love for the Lord that the believer places above everything else, being aware that the Gospel passes also through the cross.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
