Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
This is the Gospel of the poor,
liberation for the imprisoned,
sight for the blind,
freedom for the oppressed.
Alleluia, alleluia, alleluia
1 Kings 17,1-6
Elijah the Tishbite, of Tishbe in Gilead, said to Ahab, 'By the life of Yahweh, God of Israel, whom I serve, there will be neither dew nor rain these coming years unless I give the word.' The word of Yahweh came to him, 'Go away from here, go east and hide by the torrent of Cherith, east of the Jordan. You can drink from the stream, and I have ordered the ravens to bring you food there.' So he set out and did as Yahweh had said; he went and stayed by the torrent of Cherith, east of the Jordan. The ravens brought him bread in the morning and meat in the evening, and he quenched his thirst at the stream.
Alleluia, alleluia, alleluia
The Son of Man came to serve,
whoever wants to be great
should become servant of all.
Alleluia, alleluia, alleluia
The name of Elijah, which means "Yahweh is my God," summarizes the prophet's entire life. He is in a literal sense a man of Yahweh-in a moment in which religious crisis was at its apex. Driven by his wife, Jezebel, the Phoenician princess, king Ahab supported the cult of Baal dedicating a sanctuary to him in the capital and campaigning against the faith of Israel to the point of killing prophets. In this dramatic context the Lord sends Elijah. He appears suddenly, not being announced. He is not called a prophet but he claims to be in God's presence and decrees a drought on the basis of his own authority. We could say his strength comes only from his word. The prophet begins his struggle against this idolatry of Baal in a direct way. During this terrible scourge, the Lord sends Elijah to the canyons of the Cherith river. This place is more than a refuge. It signifies a place aside, far removed from ordinary worries, so that the Lord can transform the disciples' hearts to grow in wisdom. It is not a coincidence that in the Life of Anthony, the father of the Egyptian monasticism, which had a notable influence in the west and east, Elijah is the archetype of the monk who dedicates his entire life to the Lord and who is completely sustained by the Lord. The prophet, like the disciple, is nourished by God. The text says: "The ravens brought him bread and meat in the morning, and bread and meat in the evening." What Jesus will say to his disciples became true for him: "Therefore do not worry, saying, "What will we eat?" or "What will we drink?" or "What will we wear?" For it is the Gentiles who strive for all these things; and indeed your heavenly Father knows that you need all these things. But strive first for the kingdom of God and his righteousness, and all these things will be given to you as well" (Mt 6:31-33).
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
