Reading of the Word of God
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
The Spirit of the Lord is upon you.
The child you shall bear will be holy.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
Numbers 21,4-9
They left Mount Hor by the road to the Sea of Suph, to skirt round Edom. On the way the people lost patience. They spoke against God and against Moses, 'Why did you bring us out of Egypt to die in the desert? For there is neither food nor water here; we are sick of this meagre diet.' At this, God sent fiery serpents among the people; their bite brought death to many in Israel. The people came and said to Moses, 'We have sinned by speaking against Yahweh and against you. Intercede for us with Yahweh to save us from these serpents.' Moses interceded for the people, and Yahweh replied, 'Make a fiery serpent and raise it as a standard. Anyone who is bitten and looks at it will survive.' Moses then made a serpent out of bronze and raised it as a standard, and anyone who was bitten by a serpent and looked at the bronze serpent survived.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
Look down, O Lord, on your servants.
Be it unto us according to your word.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
This passage in the book of Numbers recounts one of the most critical moments of Israel's journey in the desert. Exhausted by fatigue, the Israelites show their anger toward God and Moses. They even begin to regret the time of slavery in Egypt. We know well that regret for the past comes forward when the dream starts to fade, when one gives up on the vision and the project which God asks us to participate in. The nostalgia for the past and lament prevail over other feelings. And then poisonous serpents appear and bite and kill people. It is not God who sends the serpents. It is we who spread poison in the field of life with our tongues which become like those poisons serpents that can even kill. The awareness of sin pushes the Israelites to turn to Moses so that he intercedes before the Lord. And the Lord intervenes yet again. He makes Moses build a bronze serpent and plant it in the earth, so that whoever looks at it, after being bitten, is saved. The desert that had become a place of death also for the poison which the men spread, it is transformed in a place of salvation because of that serpent raised on a pole. Listening to the final words of this biblical page, we are sent back again in a direct way to the cross which in not so many days will be planted on Golgotha and which all of us are invited to contemplate and welcome in our hearts. In this time of Lent, the pages of the Bible which accompany us, day after day, are an effective help to purify our eyes to be able to turn them to "he who has been pierced" for our salvation.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
