Reading of the Word of God
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
I am the good shepherd,
my sheep listen to my voice,
and they become
one flock and one fold.
.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
Jeremiah 7,23-28
My one command to them was this: Listen to my voice, then I will be your God and you shall be my people. In everything, follow the way that I mark out for you, and you shall prosper. But they did not listen, they did not pay attention; they followed their own devices, their own stubborn and wicked inclinations, and got worse rather than better. From the day your ancestors left Egypt until today, I have sent you all my servants the prophets, persistently sending them day after day. But they have not listened to me, have not paid attention; they have deliberately resisted, behaving worse than their ancestors. So you will tell them all this, but they will not listen to you; you will call them, but they will not answer you." Then you are to say to them, "This is the nation that will neither listen to the voice of Yahweh its God nor take correction. Sincerity is no more, it has vanished from their mouths.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
I give you a new commandment,
that you love one another.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
The prophet Jeremiah takes almost literally the exhortation of Moses: "Obey my voice!" (v. 23). Unfortunately, as often happened to the people of Israel and happens to us, it is easy to not listen. This happens when we put our confidence in our own beliefs and habits. In these moments one does not rely on the Lord, who, however, does not cease to send his prophets to shake the deafness of the ears and the hardness of the hearts of the Israelites. And here is the turn of Jeremiah. The Lord knows it will be hard for them to listen: "So you shall speak all these words to them, but they will not listen to you. You shall call to them, but they will not answer you" (v. 27). God notes our weakness, our stubbornness. But he does not resign. He continues to have the ambition to change our hearts, to open our minds, to make us share in his thoughts and his own work. And to change us, he also uses hardness. So, he asks Jeremiah to speak to the people clearly without hiding anything. The insistence of the Lord to send the prophets is similar to the parable of the sower who never ceases to go out and sow everywhere in the hope that the seed not only take root but bear abundant fruit. This passage concerns us closely. Let us be careful to listen to the voice of the Lord, to keep it in our hearts and put it into practice. It is in this way that the Lord has chosen to establish his kingdom.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
