Gedachtenis van de opdracht van Maria, moeder van de Heer, in de tempel. Dit feest, dat in Jeruzalem ontstond en ook in het oosten gevierd wordt, herinnert tegelijker?tijd aan de oude tempel en aan het offer dat Maria van haar leven maakte. Lees meer
Gedachtenis van de opdracht van Maria, moeder van de Heer, in de tempel. Dit feest, dat in Jeruzalem ontstond en ook in het oosten gevierd wordt, herinnert tegelijker?tijd aan de oude tempel en aan het offer dat Maria van haar leven maakte.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Geest van de Heer rust op u,
wie uit u geboren wordt zal heilig zijn.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Matteüs 12,46-50
Terwijl Hij nog tot de menigte sprak, stonden daar opeens zijn moeder en zijn broers buiten. Zij wilden Hem spreken. Iemand zei tegen Hem: ‘Kijk, uw moeder en uw broers staan buiten en willen U spreken.' Hij gaf degene die Hem dat zei het antwoord: ‘Wie is mijn moeder, en wie zijn mijn broers?' Met een gebaar naar zijn leerlingen zei Hij: ‘Kijk, hier zijn mijn moeder en mijn broers. Want wie de wil doet van mijn Vader in de hemel, die is mijn broer en zuster en moeder.'
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Zie, Heer, uw dienaars:
ons geschiede naar uw woord.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Het feest van de opdracht van Maria in de tempel is verbonden met de toewijding van de Sancta Maria Nova-kerk, die gebouwd werd naast de tempel in Jeruzalem in 453. Maria, de Theotókos (Moeder van God), is de ware tempel waar het enige offer gebracht wordt dat God wil. Deze herdenking stamt uit de traditie van het apocrief proto-evangelie van Jakobus dat vertelt hoe Maria als jong meisje aan God wordt toegewijd. De episode van het evangelie volgens Matteüs roept ons op om te leren van Jezus. Deze passage uit het evangelie kan hard lijken tegenover de moeder van Jezus, maar het is de weg die Maria altijd gevolgd heeft. Jezus is in een huis waar veel mensen samen zijn om naar Hem te luisteren. Zijn familieleden, waaronder zijn moeder, komen Hem roepen. Zijn moeder en broers "bleven buiten staan", schrijft de evangelist, en deze term is niet alleen een plaatsaanduiding. Enkel degenen die "binnen komen" en naar zijn woord luisteren, zegt Jezus, zijn zijn echte familie. De christelijke gemeenschap ontstaat steeds door te luisteren naar het woord van God en ze leeft door te blijven luisteren. Wij mogen niet toegeven aan de bekoring om ons familieleden van Jezus te wanen die niet meer naar Hem hoeven te luisteren en die denken dat het de gewoonste zaak van de wereld is dat wij met Hem kunnen omgaan. Dat volstaat niet om ons te redden. Het volstaat niet om deel uit maken van de groep christenen om redding te vinden. Wij hebben het steeds opnieuw nodig om "binnen" de gemeenschap te komen om te luisteren naar het evangelie zoals de kerk dat verkondigt. Het voorbeeld van Maria, die naar de tempel gebracht wordt, is een belangrijke aanduiding voor alle christelijke gemeenschappen om scholen van gemeenschap en liefde te zijn. Het is ook van groot belang dat christelijke families zich inzetten om het geloof al van kleins af aan door te geven aan hun kinderen, zodat die, zoals Jezus, "opgroeien in wijsheid en genade".
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
