Gedachtenis van de heilige Thérèse van Lisieux (+ 1897), karmelietes, die bezield was door een missionaire visie op de kerk. Lees meer
Gedachtenis van de heilige Thérèse van Lisieux (+ 1897), karmelietes, die bezield was door een missionaire visie op de kerk.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Geest van de Heer rust op u,
wie uit u geboren wordt zal heilig zijn.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Lucas 9,51-56
Toen de tijd naderde dat Hij zou worden weggenomen, koos Hij vastberaden Jeruzalem als reisdoel.
Hij zond boden voor zich uit, maar toen die in een Samaritaans dorp kwamen om zijn komst voor te bereiden, wilde men Hem niet ontvangen, omdat Hij Jeruzalem als reisdoel had gekozen. Toen de leerlingen Jakobus en Johannes dat merkten, zeiden ze: ‘Heer, zullen we zeggen dat er vuur uit de hemel moet neerdalen om hen te vernietigen?' Maar Hij keerde zich om en wees hen terecht. Toen gingen ze naar een ander dorp.
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Zie, Heer, uw dienaars:
ons geschiede naar uw woord.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Met deze tekst laat Lucas de reis van Jezus met de leerlingen naar Jeruzalem beginnen. De leerlingen willen Hem tegenhouden, maar "vastberaden" - met dit woord toont de evangelist de vaste wil van de Meester - gaat Hij op weg naar de heilige stad. Hij blijft niet op de plaatsen die Hem vertrouwd en veilig waren, beschermd tegen het geweld van zijn vijanden. Jezus wil niet toegeven aan de verleiding van de rust van zijn eigen vertrouwde horizon, zoals wij soms doen als we excuses zoeken om onze horizon te beperken tot onze eigen grenzen, ons eigen bisdom, onze eigen parochie, onze eigen buurt, en noem maar op. Het evangelie duldt geen beperkingen en provincialisme, ook niet als dat moeilijkheden en botsingen met zich meebrengt. Paus Franciscus herhaalt dat het evangelie de straat op moet en de menselijke en existentiële periferie moet bereiken. Daar moet het heen, want daar moet het bevrijding en verlichting brengen. De gehoorzaamheid aan de Vader en de haast om het evangelie van de liefde te verkondigen nemen absoluut de eerste plaats in zijn leven in. Daarom gaat Hij vastberaden op weg naar Jeruzalem, vrijwillig en op radicale wijze gehoorzaam aan God. De evangelist merkt op dat Hij enkele boden vooruitstuurt om "zijn komst voor te bereiden". De eerste halte is een dorp in Samaria. Als de leerlingen in het dorp aankomen, botsen ze op de ongastvrijheid van de Samaritanen. Die willen niet dat het gezelschap naar Jeruzalem gaat, zo vijandig staan ze tegenover de hoofdstad van Israël. Jakobus en Johannes, die terecht geërgerd zijn, willen dan maar het hele dorp uitroeien. Maar Jezus antwoordt met liefde op de kilheid van wie Hem niet wil ontvangen en wijst de gewelddadige "ijver" van de twee leerlingen streng terecht. Nogmaals komt duidelijk het visioen van het evangelie naar voor dat Jezus ons voorstelt: voor Hem zijn er geen vijanden om te bestrijden of uit te roeien, maar alleen mensen om lief te hebben om ze tot broers en zussen te maken.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
