Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Geest van de Heer rust op u,
wie uit u geboren wordt zal heilig zijn.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Lucas 8,19-21
Zijn moeder en zijn broers kwamen naar Hem toe, maar wegens de drukte konden ze Hem niet bereiken. Men liet Hem weten: ‘Uw moeder en uw broers staan daarginds en willen U zien.' Hij antwoordde hun: ‘Mijn moeder en mijn broers zijn zij die het woord van God horen en doen.'
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
Zie, Heer, uw dienaars:
ons geschiede naar uw woord.
Alleluia, alleluia, alleluia !
De evangelist Lucas plaatst deze episode onmiddellijk na de gelijkenis van de zaaier en de lamp die haar licht moet doen stralen. En dat doet hij niet toevallig. Hij wil de nadruk leggen op de centrale rol van het luisteren naar het woord van God in het leven van de kerk en van elke christelijke gemeenschap. De familie van Jezus bestaat uit mensen die naar Hem luisteren en zijn woord in praktijk proberen te brengen. Het gaat om een alternatieve familie, niet in de zin dat ze zich afzet tegen de bloedbanden, maar dat ze de basis van alle banden legt in die met Jezus, die alle andere sterker en steviger maakt. Lucas vertelt dat de familieleden van Jezus "buiten" blijven in vergelijking met degenen die "binnen" naar de Meester luisteren. Dat is duidelijk niet alleen een ruimtelijke aanduiding. Er is een kloof tussen degenen die buiten zijn - die niet luisteren - en degenen die binnen zijn - die wel luisteren. Jezus, die op de hoogte wordt gebracht van de aanwezigheid van zijn verwanten, antwoordt dat zijn ware familie bestaat uit degenen die binnen zijn, om Hem heen, die naar Hem luisteren. Om deel uit te maken van deze familie moet je dus luisteren naar het evangelie en je inzetten om het in praktijk te brengen. Maria, de moeder van Jezus, is het voorbeeld voor iedereen. Zij was de eerste die geloofde in het woord van God dat de engel haar aankondigde, zoals Lucas zegt: "Ik ben de dienares van de Heer; laat met mij gebeuren wat u gezegd hebt" (Lc 1, 38). Er is dus helemaal geen sprake van minachting voor familiebanden. Integendeel, Maria's aanwezigheid laat zien dat geloof - het geloof dat zij in haar zoon had?- familiebanden verrijkt. Elisabet, die het geloof van Maria kent, spreekt de eerste zaligspreking van het evangelie over haar uit: "Gelukkige vrouw, zij die gelooft! Wat haar namens de Heer is gezegd, zal in vervulling gaan" (Lc 1, 45).
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
