Wspomnienie św. Atanazego (†373), biskupa Aleksandrii w Egipcie. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Atanazego (†373), biskupa Aleksandrii w Egipcie.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 15,9-11
Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej! Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus, kontynuując przemowę do uczniów, wyznaje otwarcie naturę swojej miłości: „Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem”. Jezus nie czuje się umniejszony w mówieniu, że Jego miłość wobec uczniów jest owocem miłości o wiele większej, jak zwyczajowo moglibyśmy sobie o tym pomyśleć. Zaślepieni chęcią ukazania się oryginalnymi i niezależnymi od nikogo, wstydzimy się przyznać, że nasze szczęście zależy od miłości pochodzącej od kogoś większego od nas. Krótko mówiąc, wszystko, także miłość, musi być moje, musi pochodzić ode mnie. To wina kultury indywidualizmu, która rozprzestrzenia się i zaczyna zagrażać każdej wspólnocie. Niezależność od innych nie przynosi miłości, wręcz przeciwnie, samotność. Jezus zaś pokazuje, że Jego miłość do uczniów wypływa z Ojca. Z tego przekonania rodzi się zaproszenie dla uczniów, by pozostali związani z Nim, jako pokorni mężczyźni i kobiety, jako latorośl i krzew winny. Powinniśmy zdać sobie sprawę, że kiedy jesteśmy sami, nasze uczucia ulegają wysuszeniu, a ramiona słabną, aż do momentu, gdy stajemy się niezdolni, by opiekować się i służyć komuś innemu niż, my sami. Znakiem tej pokory jest umiejętność radowania się z tymi, którzy są obok nas, jak zaprasza nas do tego Pan.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
